Գևորգ Հակոբյանի հետ հանդիպման ժամանակ մեզ հանձնարարված էր ընթերցել Ջոն Հոլթի <<Մանկական անհաջողությունների պատճառը>> գրքից նախաբանը և Սեմյոն Սոլովեյչիկի <<Երես առած երեխաներ>> գրքից հատվածներ:
Եթե երեխային ստիպում ենք վախենալ,ապա հիմնովին կասեցնում ենք ուսուցման գործընթացը: Այո, ես համաձայն եմ այդ կարծիքի հետ, որովհետև գտնում եմ, որ ուսուցումը իրենից պիտի ներկայացնի այնպիսի իրավիճակ,որտեղ երեխան կկարողանա ստեղծագործել: Երեխան պետք է անկաշկանդ արտահայտի միտքը:
<<Երես առած երեխաներ>> այստղ ես համաձայն եմ այն պնդմդն հետ, որ երես տալ նշանակում է քնքշանքով վերեբերվել երեխաների կողմից կատարված անհասկանելի քայլեր: Երեխաները պետք է խաղան, ուրախանան, թռչկոտեն: Երեխայի <<Եսը>> չպետք է կոտրեն:
Երես առած երեխայից չար բաներ պետք չի սպսել,քանի որ նա ուրախ է, միամիտ, իր ուզածին հասնելու համար խորամլանկելու կարիք չունի:
Եթե երեխային <<ամեն ինչ կարելի է>>,ապա նա ուրախ վերաբերմունք ունի կյանքի նկադմամբ,ապա խղճահարության առաջին զգացմունքը նա կունենա,ոչ թե իր այլ ուրիշների նկատմամբ
Մենք կարդում ենք գրքույկներ թե ինչպես ամրացնենք երեխայի կամքը, բայց երբ այն արմատ է տալիս մենք այդ ծիլը պոկում ենք հանուն<< հնազանդ երեխա>>անվան տակ: Սրա հետ ես նույնպես համաձայն են որովհետև ծնողները ձգտում են հեշտացնել <<իրենց գործը>> փորձելով իրենց հնազանդեցնել երեխաներին:
Արմենուհի Ամիրյան 